Als kind was ik altijd bezig met insluiting, met mijn tientallen knuffels. Ook de lelijkste en kleinste hoorden er evengoed bij. Ze kregen heel bewust allemaal evenveel aandacht en sliepen allemaal in mijn bed. Het koste veel tijd, maar het was uiterst belangrijk.
Als tiener voelde ik veel verontwaardiging over de oordelen van mijn moeder over anderen, vooral over mensen die financieel afhankelijk waren. Nu begrijp ik dat. Zij had hard geknokt om haar eigen boontjes te doppen (als vrouw in een patriarchale samenlving). Ik was op een andere manier veel bezig met de maatschappij, met uitsluiting en ongelijkheid in welvaart. Dat niet iedereen in dit systeem paste. Dus moesten we ook voor hen zorgen.
En voor de natuur, waar de maatschappij ook geen plaats meer voor had. Ik bedacht me ook dat alles leefde, omdat het bij elkaar hangende trillende moleculen zijn. Ik bedacht me dat als het (lees: alles, zonder uitzondering) kan leiden, dat ik dan zou willen dat dat leiden ophield. Ik vroeg me af of leiden een doel had? Want het menselijk bestaan leek vooral uit leiden te bestaan. Wat was er nog meer?
Ik vroeg hulp aan iets groters buiten mijn menselijke waarneming, om me te helpen de mensen te vergeven met wie ik de grootste moeite had. Want de boosheid voelde zwaar. Ik vroeg of de daders van de meest vreselijke daden vergeven konden worden, dat ze tot inzicht zouden komen dat ze fout deden en zich zouden beteren, zonder de zwaarte van hun daden. Ik vroeg of ik kon helpen leiden te stoppen.
Ik sprak een geheime “code-zin” af met het grotere buiten mij dat ik niet kon waarnemen waartegen ik sprak, omdat de gesprekken erg lang werden en iedere overreden pad of vogel, maar ook het asfalt waarover ik naar school fietste en het metaal van de auto’s die voorbij reden, aanleiding waren mijn hele gesprek weer te voeren en ook daarbij niets of niemand uit te sluiten.
Ik voelde me raar. Ik sprak hier met niemand over. Ik hield mijn mond, doodsbang voor de oordelen thuis en daarbuiten. “Misschien ben ik hartstikke gek.” Ik deed maar alsof ik “gewoon” was zo goed als ik kon. Ik voelde me niet thuis. Ik was eenzaam.
Ik dacht bij de optie zelfmoord, “nee, dan zou ik vluchten naar een onbewoond stuk natuur op aarde als dat er nog is.” (Ik wist toen nog niet hoe verstarrend depressie voelde.) Ik begreep niet waarom we zo omgaan met de aarde als we doen. De aarde verwoesten in plaats van ermee leven en eren. Ik zou dan bewijzen dat dat ook nog steeds kon. Dan zou ik gelukkiger zijn en overleefde ik niet, dan had ik het in ieder geval geprobeerd.
Ik ben geboren in 1973. Er is veel gebeurd na die periode. Ik vond mijn weg naar welzijnswerk en sociologie. Hoe kon het ook anders. Ik heb het leven niet makkelijk gevonden. Ik was vooral bezig mijn gevoelens weg te duwen en daar werk ik nog steeds aan. Ik ontwikkelde een eetstoornis die allesbepalend leek een groot deel van mijn leven.
Ik heb veel levenslessen geleerd. Via vele helpende wegen, methoden, technieken. En ik leer steeds bij, ontdek steeds meer. Ik heb een lange weg afgelegd. Ik miste kennis die wel bestond. De weg was daardoor misschien onnodig lang. Maar ik kreeg wellicht wat ik aankon op het huste moment.
Ik voel nu dankbaarheid voor de pittige levenslessen en processen. Nu heb ik er vrede mee dat het leven niet altijd makkelijk is en zie ik mijn hobbels als een uitdaging in een leerproces waar ik enorm van geniet. Ik zie het goede, het mooie in mijn leven en om mij heen. En daar geniet ik echt van. En als ik dan weer terugkom op die moleculen, die gaan dan harder trillen lijkt het wel. Zoals wanneer je verliefd bent, of een adembenemende schoonheid ervaart. Ik kan nu een diepe vreugde voelen en liefde voor het leven. Niet ieder moment, maar in de basis. Dat IS mijn basis. Ik hou ik van mijzelf en van het leven.
Ik ben volmaakt en ik ben ook bescheiden, want soms voel ik dat helemaal niet zo. Ik heb elke dag lessen te leren om mij te herinneren dat ik volmaakt ben. Net zo volmaakt als jij bent.
Ik wil je met liefde begeleiden op jou reis tot het punt waar ik zelf sta. Ik weet zeker dat je het daarna zelf wel kan. Of eerder. Je bent heel welkom.
Kijk voor meer informatie op http://www.VolopAdem.nl
Liefs, Marloes
Volop Adem 
Heel bijzonder. Dank je.
LikeGeliked door 1 persoon